مطالعات جدید برای درمان وزوز گوش

 مغز از حدود 100 میلیون سلول عصبی (که با عنوان نورون شناخته می شوند) تشکیل شده است.هر نورون هم به نوبه خود با حدود 1000 نورون دیگر مرتبط است. نتیجه  این ارتباط وسیع سلولی ایجاد یک شبکه عصبی عظیم متشکل از بیلیون ها سلول عصبی است که برای انتقال پیام ها و اطلاعات از مغز و در نهایت کنترل اندام های بدن انجام وظیفه می کنند.  درست شبیه یک کامپیوتر، نورون ها مدارات چندوجهی تشکیل می دهند و هر مجموعه از این  مدارات وظایف متفاوتی به عهده می گیرند. برای مثال برخی از مدارات به منظور ذخیره اطلاعات مورد استفاده قرار می گیرند، درحالیکه مدارات دیگر مسئول پردازش سیگنال هستند. ارتباط نورون ها با یکدیگر از طریق سیگنال های الکتریکی انجام می شود. به همین دلیل است که فعالیت مغز را می توان از طریق اندازه گیری امواج الکتریکی مغزی(EEG)  یا اندازه گیری میدان های مغناطیسی ناشی از فعالیت نورون ها(MEG) مورد بررسی قرار داد. دراصل، نورون هایی که به مدارات عصبی یکسان تعلق دارند، می توانند به شکل همزمان یا غیرهمزمان شلیک عصبی داشته باشند.
 این تفاوت در همزمانی شلیک عصبی، نوع پردازش یا فعالیت آنها را مشخص می کند. در برخی بیماری ها، فعالیت غیرهمزمان یک شبکه عصبی به شکل ناگهان تغییر می کند و شروع به فعالیت همزمان می کنند. در این حالت، نورون ها به شکل دائم و متراکم فعالیت بیش از اندازه از خود نشان می دهند و به شکل همزمان شلیک عصبی انجام می دهند. در این وضعیت، علایم بیماری های نظیر لرزش پارکینسون و توهم شنیدن صدا پدید می آید. برای مثال، آسیب صوتی به دستگاه شنوایی یا یک عامل ویروسی باعث تغییر در فعالیت دستگاه عصبی شنوایی می شود. اگر فرد دچار ترس و نگرانی شود و نتواند با مشکل پیش آمده به خوبی مقابله کند، این تغییرات به دستگاه هیجانی مغز یا همان سیستم لیمبیک(Limbic) منتقل می شود و بخش وسیع تری از شبکه های عصبی مغز را درگیر می کند. در این حالت، شدت وزوز گوش تشدید می شود و در یک حالت چرخه معیوب قرار می گیرد، به نحوی که وزوز گوش باعث تنش عصبی و اضطراب فرد می شود و برعکس، ترس و عصبانیت فرد، به تشدید و مزمن شدن وزوز گوش کمک می کند. یکی از راه های اصلی پیشگری از مزمن شدن وزوز گوش، کاهش ترس و اضطراب و غلبه بر شرایط ایجاد شده از طریق مشاوره تخصصی می باشد.
 متاسفانه در برخی از بیماری های نورولوژیک فعالیت همزمان یک سلول عصبی افزایش فعالیت نابجا پیدا می کند و سرآغاز یک دور باطل در سیستم عصبی می شود:
1.    انعطاف پذیری(پلاستی سیتی) طبیعی مغز باعث ایجاد فعالیت همزمان بیماری گونه در شبکه های عصبی می شود و از طریق ارتباطات وسیع نورون ها با یکدیگر تقویت می گردد؛
2.    هرچه ارتباط میان سلول های عصبی وسیع تر باشد، همزمانی شلیک عصبی بیشتر خواهد بود؛
3.    نتیجه این امر، ایجاد نوعی فرایند مخرب در فعالیت مغز می باشد که منجر به ایجاد شبکه های نورونی با فعالیت بسیار همزمان شده و در نتیجه ارتباطات بیماری گونه عصبی می گردد. در واقع مغز یاد می گیرد که شلیک های عصبی بیماری گونه داشته باشد. لرزش دست در بیماری پاركينسون یا شنیدن صدای وزوز با این مکانیزم قابل توجیه می باشد.

ابداع درمان جدید برای بیماری وزوز گوش
طبق اظهارات کارشناسان، اکثر روش های درمانی جدید مبتنی بر یافته های پنج سال اخیر دانشمندان درباره نحوه عملکرد مغز بیماران مبتلا به وزوز گوش است. پزشکان اروپایی و امریکایی هر یک به صورت جداگانه با استفاده از دستگاه های پیشرفته تصویربرداری از مغز دریافتند که در بیماران مبتلا به تینایتاس آن بخشی از مغز که مسئول تحلیل صوت و ایجاد واکنش حسی متناسب به ان است به مراتب فعال تر از بخش مشابه خود درافراد معمولی عمل می کند.
از میان روش های نوین درمان این بیماری می توان به استفاده از دستگاهی مشابه ام پی تری پلیر اشاره کرد که قادر است صوت های معینی را در حیطه دامنه شنوایی انسان تولید کند و آن را به همراه نوعی موسیقی آرامش بخش، پخش نماید. بیماران باید به مدت شش ماه، روزانه به مدت دو ساعت از این دستگاه استفاده نمایند.
از دیگر روشهای درمان بیماری می توان به کاشت الکترود و تحریک الکترومغناطیسی سلول های مغز اشاره نمود که به منظور جلوگیری از تولید پیام های عصبی نادرست و پایان دادن به صدای وزوز گوش صورت می گیرد. جراحان عصب شناس بلژیک توانسته اند با استفاده از کاشت الکترود، برخی از بیماران را کاملا درمان کنند و علائم بیماری را کاملا برطرف سازند.

درمان وزوزگوش با پالس های الکترومغناطیسی
وزوز گوش عارضه ای است که به طور مستمر صداهایی شبیه نویز و زنگ تلفن شنیده می شود؛ در حالیکه واقعا این صداها در محیط وجود ندارند.
محققان برای درمان این اختلال، از روشی به نام rTMS استفاده کرده اند. در این روش پالس های الکترومغناطیسی با استفاده از یک سیم پیچ به پوست سر بیمار وارد می شوند.
روش rTMS جایگزین روش های موجود نیست؛ بلکه برای بیمارانی مورد استفاده قرار می گیرد که به درمان های رایج پاسخ نداده اند. در حال حاضر از روش هایی مانند سرکوب نویز (noise suppression) و داروهای مختلف برای کاهش علایم بیماری استفاده می شود.