بیماری های گوش

به هر نوع بیماری و یا اختلالاتی که بر گوش و شنوایی انسان تاثیر می گذارد، بیماری های گوش اطلاق می گردد. از جمله بیماری های شنوایی که میتوان اشاره کرد سرطان گوش،اتواسکلروز،عفونت گوش و مریضی منیر هستند .
 سرطان گوش معمولا بر روی پوست گوش خارجی رخ می دهد وکارسینوم و ملانوما که انواع مختلفی از آن هستند، بیشتر در گوش خارجی ، اما درصورت بدخیم بودن میتوانند در داخل گوش هم رخ دهند.
اتواسکلروز تجمع بافت اسفنجی یا استخوان مانند در گوش میانی است که مانع از کارکرد درست استخوانچه، یعنی استخوان رکابی در گوش میانی میشود. این بیماری معمولا در نتیجه کاهش شنوایی هدایتی(از دست دادن شنوایی به واسطه ی ایجاد یک مشکل در گوش خارجی یا میانی ست).
بیماری منیر برروی گوش داخلی و سیستم دهلیزی(که به حفط تعادل کمک میکند) تاثیر میگذارد. در این بیماری، بخش حلزون مانند گوش به نام اندام کورتی متورم شده و منجر به از دست دادن شنوایی میشود.
میکروبها مانند باکتریها و ویروسها میتوانند وارد گوش شده و باعث عفونت آن شوند. عفونت گوش میانی یکی از رایج ترین علل برای مراجعه کودکان به دکتر است که میتواند بر گفتار اولیه و توسعه زبانی آنها تاثیر گذارد.
اختلال شنوایی، در نتیجه بیماری یا اختلال گوش خارجی، میانی و یا داخلی به وجود می آید. آسیب شدید شنوایی در بدو تولد تقریبا همیشه در نتیجه ی اختلال در عملکرد عصب شنوایی است و با دارو یا جراحی قابل درمان نمی باشد. در دوران کودکی شایع ترین علت ایجاد اختلال شنوایی، عملکرد ضعیف شیپور استاش به همراه تجمع مایع زرد کم رنگ و روشن در حفره گوش میانی است و این بیماری اوتیت میانی سروز نامیده می گردد. در اوایل و اواسط بزرگسالی علت معمول برای اختلالات پیشرونده شنوایی بیماری اتواسکروز است. علت معمول کم شنوایی پس از سن ۶۰ سالگی پیرگوشی می باشد.
در بسیاری از موارد کم شنوایی به دلیل وجود یک مشکل در انتقال صدا به حلزون گوش است و با دارو یا جراحی قابل اصلاح و بهبوداست. هنگامی که کم شنوایی ناشی از آسیب به سلول های حلزون و یا عصب گوش باشد، قابل درمان دارویی و جراحی نخواهد بود. البته در مواردی مانند اختلالات عصب شنوایی ناشی از بیماری سیفلیس، منییر و یا در برخی موارد کمبود روی استثنائاتی وجود دارد.
پیشگیری از درمانِ آسیب عصب شنوایی، مهم تر است. برای مثال، مواردی مانند ناشنوایی نوزاد ناشی از سرخجه در مادر را می توان با واکسن سرخجه پیشگیری کرد. به علاوه، آسیب عصبی شنوایی ناشی از قرار گرفتن در معرض سر و صدای بیش از حد و طولانی مدت با تشخیص زود هنگام قابل پیشگیری است. در واقع، افرادی که در محیط های پر سر و صدا کار می کنند باید از وسایل محافظت شنوایی استفاده کنند و شنوایی آنان بایستی به صورت مرتب پایش شود.
شیوع اختلال شنوایی در جمعیت های سنی مختلف متفاوت می باشد. بر اساس آمار تا ۶ سالگی، ۲/۰ درصد از کودکان دچار اختلال شنوایی در یک یا هر دو گوش هستند. تا سن ۱۸ سالگی آمار کم شنوایی به ۵/۲ تا ۳ درصد می رسد. تا سن ۶۵ سالگی، تعداد بزرگسالان مبتلا به اختلال شنوایی تشخیص داده شده به ۵ درصد می رسد. پس از سن ۶۵ سالگی بروز اختلال شنوایی به سرعت افزایش می یابد. حدود ۳۰ تا ۳۵ درصد از افراد بین سنین ۶۵ و ۷۵ سال و ۴۰ درصد از افراد مسن تر از ۷۵ سال تحت تاثیر کم شنوایی قرار می گیرند.
•    بیماری گوش خارجی
 بدشکلی های گوش خارجی
بدشکلی های گوش ممکن است پس از سانحه به وجود آید و یا مادرزادی باشد. ناهنجاری های مادرزادی گوش شامل طیف گسترده ای از اختلالات، از گوش های کوچک و ناقص تا فقدان کامل گوش خارجی است. بدشکلی و ناهنجاری های مادرزادی در گوش خارجی می تواند اندازه، شکل و مکان آن را متاثر کند. در این گونه از موارد، روش های جراحی برای درمان مورد استفاده قرار می گیرند.

اوتیت گوش خارجی
1.     در معاینه با اتوسکوپ، گوش قرمز، متورم و چرکی است.
2.     اوتیت خارجی به عفونت پوست کانال گوش اطلاق می گردد.
3.     نشانه های بیماری عبارتند از خارش، درد، و ترشح از گوش .
4.     اوتیت خارجی توسط باکتری ها و یا به ندرت، قارچ ایجاد می شود.
5.     استفاده از قطره های آنتی بیوتیک و مسکن ها شایع ترین روش های درمان اوتیت خارجی می باشند.

سرومن فشرده
در پوست پوشاننده بخش خارجی کانال گوش غدد ویژه ای وجود دارند که جرم گوش یا سرومن تولید می کنند. هدف از این موم جلوگیری از رسیدن گرد و غبار و ذرات به پرده گوش است. این موم به تدریج خشک می شود و خودبخود از گوش خارج می شود. گاهی اوقات تمیز کردن گوش با گوش پاک کن و دیگر ابزار تنها سبب فشار دادن سرومن به قسمت های داخلی کانال گوش می شود و سرومن فشرده را به وجود می آورد. این اختلال یکی از شایع ترین علل کم شنوایی است.
علائم تجمع جرم گوش
1.     کم شنوایی جزئی و گاهی اوقات پیشرونده
2.     احساس پری یا کیپی در گوش
3.     وزوز گوش
4.     گوش درد
هرگونه تلاش برای بیرون آوردن سرومن با گوش پاک کن و یا وسایلی مانند سنجاق سر تنها منجر به هل دادن بیشتر موم به عمق کانال گوش می گردد. علاوه بر این، استفاده از این ابزارها خطرناک بوده و می تواند باعث صدمه به پوست کانال و پرده ی صماخ شود. پزشک متخصص گوش، حلق و بینی سرومن را با شستشو، ساکشن و یا استفاده از ابزار خارج می نماید.

گوش شناگر
به طور معمول زمانی که آب وارد گوش می شود، بدون هیچ مشکلی از کانال گوش خارج می گردد. با این وجود، گاهی اوقات، آب در کانال گوش باقی می ماند و در پوست خیس کانال باکتری ها و قارچ ها شروع به رشد و آلوده کردن گوش خارجی می کنند.
نشانه ها
1.     ترشح از گوش
2.     احساس انسداد و خارش در گوش.
3.     تورم و گاهی اوقات انسداد کانال گوش.
4.     گوش بسیار دردناک و حساس به لمس می شود.
5.     اگر شما این نشانه ها را دارید، به پزشک خود مراجعه کنید.

اگزمای کانال گوش
خارش گوش می تواند شما دیوانه کند! اگزمای گوش توسط قارچ و یا آلرژی ایجاد می شود، اما اغلب نتیجه درماتیت مزمن (التهاب پوست) کانال گوش است.  درماتیت سبورئیک یک بیماری بسیار شبیه به شوره سر است
که شامل جرم خشک، پوسته پوسته و فراوان است. در چنین شرایطی، شما باید از خوردن غذاهایی که آن را تشدید می کند مانند غذاهای چرب، قندها و نشاسته، کربوهیدرات و شکلات اجتناب کنید. قطره های کورتیزون در زمان خواب برای درمان خارش تجویز می گردد. این شرایط قابل کنترل می باشد، اگر چه هیچ درمانی بلند مدتی وجود ندارد.
استئومای کانال گوش
استئومای کانال گوش توده استخوانی است که نزدیک به پرده صماخ رشد می کند و به ویژه در کسانی مشاهده می شود که مقدار زیادی در آب سرد شنا می کنند. استئوما خطرناک نیست و نیازی به برداشته شدن ندارد مگر این که آنقدر رشد کند که مانعی در عملکرد هنجار گوش شود.
جسم خارجی در گوش
مهره ها، نوک مداد، پاک کن و حبوبات خشک رایج ترین اشیایی هستند که کودکان آن ها را به گوش خود وارد می کنند. خارج کردن این اجسام کار ظریفی است و بایستی توسط پزشک انجام شود.
میرنژیت تاولییت
این عارضه گاهی در اثر عفونت لایه های پرده گوش ایجاد میشود. در این حالت تاولهایی که ممکن است مایع سرمی یا خونی داشته باشند روی پرده گوش دیده میشوند. ابن عارضه دردناک است .
اسکلروز تمپان
در اثر بیماری دراز مدت گوش میانی ، روی پرده گوش رسوبات کلسیمی ظاهر میشود که به صورت گچ سفید در یک یا چند ناحیه پرده گوش دیده میشود. اگر تمام پرده گوش یا قسمت اعظم آن دچار این حالت شود در انتقال صدا مانع ایجاد کرده و کم شنوایی به تعداد مختصر یا متوسط ایجاد خواهد شد و اگر فقط قسمتی از پرده مبتلا شود تاثیر چندانی در شنوایی نخواهد داشت.
ضربه
در اثر صدای انفجار یا سیلی خوردن به گوش ، ممکن است پرده گوش پاره شود . این عارضه غالباً با درد زیاد و خونریزی و گاه با وزوز گوش یا سرگیجه نیز همراه است . در صورت وجود سرگیجه و کم شنوایی شدید باید مشکوک به گسیختگی استخوانچه ها یا پارگی پنجره کردشد.

•    بیماری گوش میانی
اوتیت میانی حاد
انسداد شیپور استاش در حین سرماخوردگی، آلرژی و یا عفونت های مجاری فوقانی تنفسی و وجود باکتری یا ویروس منجر به تجمع مایع در پشت گوش می شود که مجموعه ای از چرک و مخاط است. این بیماری اوتیت میانی حاد نامیده می شود و شایع ترین علت مراجعه کودکان به پزشک می باشد. علاوه بر این، این بیماری شایع ترین علت کم شنوایی در کودکان نیز محسوب می شود. این عفونت می تواند باعث گوش درد، تورم، قرمزی، و همچنین مشکلات شنوایی شود.
نشانه ها
 در نوزادان و کودکان نوپا
1.     تب
2.     استفراغ
3.     ترشح از گوش
4.     مشکلات شنوایی
5.     گریه، تحریک پذیری
6.     کشیدن و یا خارش در گوش (به خصوص اگر با موارد زیر همراه باشد)
 در کودکان خردسال، نوجوانان و بزرگسالان
1.     تب
2.     گوش درد
3.     ترشح از گوش
4.     تهوع، استفراغ
5.     مشکلات شنوایی
6.     احساس پری یا فشار
7.     سرگیجه، از دست دادن تعادل
اوتیت میانی سروز
در بیماری اوتیت میانی حاد، گاهی اوقات پرده گوش سوراخ و چرک از گوش خارج می شود. در اغلب موارد، چرک و مخاط در گوش به دلیل تورم و التهاب لوله استاش باقی می ماند. این بیماری به نام افیوژن گوش میانی یا اوتیت میانی سروز نامیده می شود. حتی پس از رفع عفونت، مایع در گوش می تواند برای هفته ها، ماه ها و حتی سال ها باقی بماند و مزمن شود. این عارضه منجر به عود مکرر عفونت حاد و مشکلات شنوایی خواهد شد.
درمان
اقدامات پیش از درمان، معاینه ی اتوسکوپی، ادیومتری (ارزیابی شنوایی گوش)، تمپانومتری (بررسی فشار هوای گوش میانی و مایع در گوش) می باشد.
در اغلب موارد، اوتیت میانی با تجویز داروهای مناسب آنتی بیوتیک، آنتی هیستامین و ضد احتقان درمان می گردد. در غیر این صورت، پزشک شما ممکن است عمل جراحی را به نام میرنگوتومی توصیه کند. در این عمل یک برش کوچک درون پرده گوش به وجود آورده می شود تا مایع از گوش میانی خارج شود و درد گوش تسکین یابد. این برش در عرض چند روز بهبود می یابد. گاهی اوقات این برش قبل از رفع عفونت و مایع بسته می شود. در چنین مواردی یک لوله تهویه در برش قرار داده می شود تا از تجمع مایع و افت شنوایی جلوگیری گردد.

اوتیت میانی مزمن / کلستاتوما
اگر اختلال عملکرد شیپور استاش بدون درمان مناسب رها شود یا به درمان پاسخ ندهد، منجر به عفونت مزمن گوش میانی و کلستاتوما خواهد شد. برخی از ضایعات اوتیت میانی مزمن برگشت پذیر هستند، در حالی که برخی دیگر این گونه نمی باشند. در هر صورت، کل سیستم پنوماتیک یا بخشی از استخوان تمپورال و اجزای تشکیل دهنده آن از جمله پرده تمپان، استخوانچه ها، لابیرنت، عصب صورتی، سلولهای ماستوئید، شریان ها، وریدها و استخوان های حفره ی میانی و خلفی ممکن است درگیر شوند. در این چنین وضعیتی، کاهش شنوایی انتقالی تقریبا همیشه وجود خواهد داشت. فشار منفی مزمن در گوش میانی منجر به عقب نشینی پرده تمپان خواهد شد. این منطقه از پرده تمپان یک کیست را تشکیل می دهد که بقایای اپیتلیال از بافت پوششی پرده تمپان در آن جمع می شوند. این مجموعه سبب فرسایش و نابودی استخوانچه ها و کاهش شنوایی انتقالی خواهد شد. همچنین احتمال خوردگی لابیرنت استخوانی یا استخوان حفره جمجمه نیز وجود دارد.
پرده صماخ سوراخ شده
 علت
سوراخ شدن پرده صماخ می تواند به علت عفونت و یا ضربه رخ دهد. نشانه های آن می تواند کاهش شنوایی و ترشحات گاه به گاه باشد. درد معمولا پایدار نیست.
 درمان
اکثر سوراخ ها، خود به خود در عرض چند هفته التیام می یابند، اگر چه برخی از آنها ممکن است تا چندین ماه طول بکشند. در طول این مدت، گوش باید از آب و ضربه محافظت گردد. در صورت عدم بهبود خودبخودی، عمل جراحی تمپانوپلاستی ممکن است در نظر گرفته شود.
 اثرات
اندازه و محل سوراخ و همچنین علت آن، در تعیین میزان کم شنوایی دخیل هستند. برای مثال، پارگی به وجود آمده از انفجارهای ناگهانی منجر به کاهش شنوایی زیاد و زنگ در گوش خواهد شد. در این مورد، معمولا شنوایی تا حدی قابل برگشت خواهد بود، و زنگ گوش در عرض چند روز از بین خواهد رفت. سوراخ شدگی های ناشی از عفونت های مزمن گوش، افت شنوایی زیادی را به دنبال خواهند داشت.
گسیختگی زنجیره استخوانچه ای
ضربه به سر، به خصوص اگر با شکستگی استخوان تمپورال همراه باشد، از علل شایع گسیختگی زنجیره استخوانچه ای به شمار می رود. معمولا گسیختگی در مفصل سندانی-رکابی با یا بدون شکستگی زائده ی بلند سندانی رخ خواهد داد. این از هم گسیختگی منجر به کاهش شنوایی انتقالی زیادی )۳۰-۶۰dB( خواهد شد که ممکن است حتی پس از ترمیم پرده تمپان نیز بهبود نیابد.

 فلج عصب صورتی
فلج عصب صورتی از عوارض شایع اوتیت میانی چرکی نیست ولی ممکن است متعاقب اوتیت میانی چرکی حاد یا مزمن ایجاد شود. دلیل بروزاین عارضه را خورده شدن استخوان مجرای فالوپ و فشار و تورم حاصله از آن برروی عصب صورتی می باشد.

 لابیرنتیت
عفونت گوش میانی یا از راه پنجره بیضی و پنجره گرد به لابیرنت نفوذ میکند و یا بعد از ساییدن و خوردن بافت استخوانی مجرای نیمدایره ای افقی یا احتمالاً مجرای نیمدایره خلفی به وسیله کلستاتوم و ایجاد فیستول در این مجرا، در لابیونت منشر میشود. علایم آن عبارتند از : حملات سرگیجه، تهوع و استفراغ، اختلالات تعادلی و نسیتاگموس خودبخودی. کم شنوایی در این حال شدید و پیشرونده نیست و معمولاً بهبود می یابد.
 اتواسکروز
گوش درونی به وسیله دو لایه مشخص استخوان احاطه شده است. لایه درونی را به نام کپسول خوانده میشود، از استخوان متراکمی تشکیل یافته است که از کپسول غضروفی کیسه گوشی جنین به وجود می آید. دور این استخوان زاده از غضروف را استخوان دیگری فرا گرفته که از تیغه های معمولی استخوانی تشکیل یافته است. در ابتدا استخوان سالم از بین می رود و جذب میشود و جای آن را بافت پر عروق اسفنجی استخوان مانندی می گیرد. این جریان در طول عروق خونی پیش میرود و با گذشت زمان این استخوان تازه سفت تر و ضخیم تر و کم عروق تر میشود. این استخوان تازه دور صفحه پایه استخوان رکابی را می گیرد و مانع از حرکت آن، یعنی انتقال صوت به گوش درونی می شود و در نتیجه کم شنوایی انتقالی پدید می آید. شیوع این بیماری در زنان بیشتر است. سابقه خانوادگی مشخصی در این بیماران وجود دارد و حدود ۵۰ درصد از آنان تاریخچه کم شنوایی در یک یا چند نفر از افراد خانواده شان را میدهند . بروز این بیماری بین سنین ۱۸ تا ۳۰ سالگی است ولی ممکن است زودتر نیز اتفاق افتد. همچنین به نظر میرسد که بروز کم شنوایی رابطه نزدیکی با آغاز بلوغ و دوران حاملگی داشته باشد.

بیماری گوش داخلی
کم شنوایی ناشی از مسمومیتهای دارویی
 کم شنوایی ناشی از مسمومیتهای دارویی اهمیت خاصی دارند زیرا مصرف داروهای مختلف در زمان، فراوان است و در نتیجه کریهای ناشی از مسمومیتهای دارویی رو به ازدیادند. داروهای سمی برای گوش بیشتر از خانواده آمینوگلیکوزیدها هستند. از قبیل استرپتومایسین (که اختصاصاً بر روی لایبرنت تعادلی تاثیر میکند و در ابتدا وزوز گوش و سرگیجه ایجاد می نماید  ولی مصرف زیاد آن پس از مدتی روی حلزون شنوایی تاثیر میکند.) دی هیدرواسترپتومایسین (که اختصاصاً سمیت شدید بر روی حلزون شنوایی دارد) کانامایسین(سمیت بر روی حلزون شنوایی دارد) کنین(اثر سمی خاصی بر روی حلزون دارد و ممکن است کری و وزوز گوش ایجاد کند) سمیت سالیسیلات موقتی است و با قطع دارو شنوایی به حالت عادی برمیگردد. آرسنیک و سرب موجب آسیب عصب هشتم و حلزون میشود. داروهایی که اثر سمی بر گوش دارند:
Chloroquine – Quinine-Quinidine- Ethacrynic acid- Furosemide-Salicylates- Chlorampheni Col- Streptomycin- DithydrostreptomyCin- KanamyCin- NeomyCin- GentamyCin- TobarmyCin- VancomyCin

پیرگوشی
پرسبیکوز اصطلاحی است برای کم شنوایی که همراه با بالارفتن سن پیش می آید. این عارضه شاید به علت آترونی سلولهای عقده مارپیچی و سلولهای ثرکدار ارگان کرتی، لایه عروقی ، سخت شدن غشای قاعده ای ، اختلال متابولیک در آندرلنف و بالاخره دژنداسیون تارهای عصب شنوایی و آتروفی مغز باشد. این تغییرات همزمان با پیرشدن سایر ارگانهای بدن شروع میگرددو پیش میرود. علت مشخصه پیرگوشی کم شنوایی تدریجی و پیشرونده دو طرفه است. کم شنوایی در بیشتر موارد اول از فرکانسهای بالا شروع می کند و به تدریج فرکانسهای متوسط و به ندرت فرکانسهای پایین را می گیرد.

ناشنوایی در کم کاری غده تیروئید
هیپوتیروئیدسیم مادرزادی باعث کری حسی – عصبی میشود که غالباً شدید است و حتی با معالجه هم قابل برگشت نیست . کم شنوایی هیپوتیروئیدسیم اکتسابی نیز حسی – عصبی است ولی شدت آن کمتر و قابل برگشت است. علت این که چگونه هیپوتیروئیدسیم باعث کری میشود به نظر میرسد تغییرات پرده ریسز در عضو کرتی باشد.
ناشنوایی های شغلی
ناشنواییها یا کم شنواییهای شغلی ممکن است به علل زیر عارض شوند:
1.     صدمات مکانیکی
2.     صدمه به علت صدای زیاد
صدمات مکانیکی ممکن است در اثر انفجار، گرمای زیاد یا ضربه خوردن به سر ایجاد شوند که در نتیجه آنها ممکن است بیمار دچار یک یا چند عارضه زیر شود:
1.     پارگی پرده گوش
2.     گسیختگی استخوانچه
3.     صدمه یا انهدام گوش درونی
4.     شکستگی مجرای استخوانی گوش خارجی
عارضه فوق ناشی از ضرب دیدگی ، خونروی یا پارگی بافتهای نرم حلزون شنوایی یا دستگاه دهلیزی می باشند. در شکستگی مجرای استخوانی خارجی خونریزی از گوش مشاهده میشود. کم شنوایی انتقالی مختصری نیز به علت تجمع لخته خون در مجرا، دیده شده است. در پارگی پرده صماخ خونریزی از گوش، درد (که ممکن است ابتدا خفیف و سپس شدیدتر شود) به اضافه کم شنوایی انتقالی مختصر یا متوسط وجود خواهند داشت. در گسیختگی استخوانچه ها ممکن است علایم فوق به اضافه کم شنوایی که متوسط یا شدید خواهد بود، وجود داشته باشد. درصدمه گوش درونی، سرگیجه و ناشنوایی یا کم شنوایی شدید از مشخصات صدمه گوش درونی است . ممکن است سرگیجه همراه با نسیتاگمرس ، تهوع و استفراغ باشد.
سندروم منیر
سندروم منیریا هیدروپس آندولفناتیک باعث ایجاد کم شنوایی مواج از نوع حسی – عصبی میشود. این کم شنوایی از فرکانسهای پایین شروع میشود و به تدریج فرکانسهای بالاتر و بالاخره همه فرکانسها را در برمیگیرد . همراه با هر حمله بیماری، شنوایی کم میشود و پس از چندی دوباره به طور کامل یا ناقص بهبود می یابد و در مرحله بعدی دوباره تکرار میشود. با پیشرفت بیماری و پس از هر حمله ، مقداری از کم شنوایی حسی – عصبی حاصله باقی می ماند و این کاهش به مرور بر روی هم جمع شده و به تدریج شنوایی حتی بطور کامل و دایم از دست میرود. کم شنوایی مواج به این معنی است که شنوایی کم و زیاد میشود و مثل موج بالا و پایین می رود تا این که کاملاً از دست برود. در این بیماران پدیده افزایش شدت صوت و دو شنوایی نیز وجود دارد.
کری در تومور عصب شنوایی
تومور عصب شنوایی (لزروم اکوستیک) عارضه ای است نادر ولی به سبب اهمیتی که دارد باید توجه مخصوص نسبت به آن مبذول داشت. تشخیص زودرس این بیماری را میتوان با کری یکطرفه یا وزوز گوش معین کرد. معمولاً اولین علامت این بیماری وزوزگوش است . ناشنوایی ممکن است ماهها یا سالها بعد از پدید آمدن وزوز گوش عارض شود. در مراحل پیشرفته سرگیجه ای دایمی بروز می کند و سرانجام عصب صورتی دچار فلج میشود. علت فلج صورت آن است که عصب هفتم مغزی نیز ، همراه با عصب هشتم در مجرای داخلی گوش تحت فشار قرار می گیرد. نوع کم شنوایی در این بیماری حسی عیبی است و ممکن است در اوایل بیماری که فشار بر عصب در مجرای داخلی چندان شدید نیست باعث کم شنوایی مواج و سرگیجه های شبیه بیماری منیر بشود.

کری ناگهانی
دلایل بسیاری برای کری ناگهانی یکطرفه، ذکر شده است. این کری از نوع حسی – عصبی است و ممکن است خفیف ، متوسط یا شدید باشد و بجز در مواردی ، علت حقیقی آن به اشکال قابل شناخت است و در این صورت آن را تحت عنوان ایدیوپاتیک یا ناشناخته می آورند. علل احتمالی این بیماری عبارتند از:
1.     پس از عمل جراحی
2.     بیماریهای خود ایمنی
3.     آسیب و پارگی لابیرنت شنوایی
4.     داروهایی که برروی گوش اثرسمی دارند
5.     لوزوم اکوستیک و تومورهای زاویه مخچه و پایه مغز
6.     عفونتهای میکروبی از قبیل لابیرنت چرکی، سیفیلیس لابیرنت و منتژیت
7.     عفونتهای ویروسی مانند ویروس اوریون ، ویروس سرخک، ویروس آبله
با در نظر گرفتن لیست فوق مشکل تعیین علت واقعی بیماری روشن میشود، زیرا بجز چند مورد مانند تومور اکوستیک یا پارگی و صدمه لابیرفت، تشخیص قطعی تقریباً غیرممکن است و باید بر روی سایر علایم و آثار تکیه کرد که البته میتوانند همزمان با کری ناگهانی در بدن وجود داشته و اصلاً عامل ایجاد این وضعیت باشند. به این جهت بهتر است در مواردی که نمیتوان علت قطعی کری ناگهانی را یافت، عارضه را ایدیوپاتیک تلقی کرد و از تمسک به سبب شناسی ویروسی یا عروقی احتراز نمود. در این بیماری باید سریعاً به پزشک مراجعه شود تا دارو درمانی شروع شده و امید این باشد که شنوایی به حالت طبیعی باز گردد.

وزوز گوش
وزوز گوش نشانه ای است غالباً ذهنی یا باطنی، یعنی صدایی است که بیمار در گوش خود میشنود و دیگران آن را نمی شنود ولی به ندرت ممکن است پزشک با به کاربردن وسایل خاصی موفق به شنیدن این صدا شود که در این صورت آن را وزوز واقعی می نامند. این صدا ممکن است شبیه صدای زنگ زدن یا سوت زدن یا صدای ریزش آب باشد که به طور مداوم یا منقطع در گوش شنیده میشود. این صداها ممکن است در روز به علت مشغول بودن شخص چندان آزاردهنده نباشد و فقط در خلوت و شبها باعث ناراحتی و بیخوابی بیمار شود . وزوز گوش وقتی مداوم و شدید باشد، ممکن است عملاً مانع شنوایی شود و به قدری مزاحمت فراهم کند که حتی به تصمیم خودکشی بینجامد. شدت این صداها اغلب کم است و در حدود ۵ یا ۱۰ دسی بل می باشد. وزوز گوش غالباً علامت بیماریهای گوش و گاه نخستین علامت این بیماری است و برای یافتن علت عارضه معاینات دقیق گوش و دیگر قسمتهای بدن باید انجام گیرند. مع ذلک در بسیاری موارد علت عارضه را نمی توان شناخت.
سرگیجه
حالاتی را که بیماران از آن به سرگیجه تعبیر می کنند، در اصطلاح پزشکی همیشه سرگیجه حقیقی نیست بلکه از لحاظ مفاهیم پزشکی این حالات بر دونوع اند:
1.    سرگیجه حقیقی: در سرگیجه حقیقی یا سرگیجه دورانی بیمار در حالیکه ثابت است می پندارد که پیرامونش به عقب و جلو یا بالا و پایین حرکت می کند یا می چرخد یا مثل اینکه در قایقی نشسته و بر روی امواج بالا و پایین میرود همچنین گاه بیمار حس میکند که پیرامونش ثابت است ولی خودش در حال چرخش یا افتادن است.
2.    گیجی یا سرگیجه غیر دورانی: شامل حالات خفیف تری است که بیمار از آنها به عنوان سرگیجه یا دو شکایت میکند مانند احساس فشار در سر ، سیاهی رفتن چشم، منگی، گیجی ، بهت ، بیهوشی موقت این حالات را که میتوان آنها را سرگیجه کاذب نامید.

علل ایجاد سرگیجه
سرگیجه بر اثر اختلال فیزیولوژی طبیعی عضوهای زیر ایجاد میشود:
1.     چشمها
2.     مخ و مخچه
3.     دستگاه دهلیزی که شامل لابیرنت تعادلی گوش داخلی، عصب هشتم و هسته های دهلیزی مغز است.
سرگیجه حقیقی به علت اختلال عمل لابیرنت تعادلی عارض میشود. اختلالهای عصب هشتم و هسته های دهلیزی ممکن است سرگیجه حقیقی ایجاد کنند، ولی شدت سرگیجه در این حال کمتر از سرگیجه های ناشی از لابیرنت تعادلی گوش داخلی است. از این گذشته سرگیجه های ناشی از اختلالهای عصب هشتم و هسته های دهلیزی ممکن است با نیستا گمرس و تهوع همراه باشند یا نباشند. اختلال چشم ها معمولاً سرگیجه غیر دورانی کاذب ایجاد میکنند.